Bijna-Tokio
Max Carless
Hardback / gebonden
|
Nederlands
€ 26,50
- Vanaf €15,- geen verzendkosten.
- 30 dagen ruiltermijn voor fysieke producten
Omschrijving
Bijna-Tokio begint met een beeld van een knappe jonge vrouw: Amami Seinobu. Ze staat op een oude zwart-witte klassenfoto die ons hoofdpersonage, de 18-jarige eindexamenstudent Rishki Tayame, in zijn hand heeft. Rishki kan niet bevatten waarom hij zo geobsedeerd is door haar. Onmiddellijk daarna gaat hij op schoolreis naar de Mount Huji. Terwijl hij in de klamme, zomerse bus mijmert over zijn ongelukkige leven in Bijna-Tokio ziet hij plots een fel, wit licht van de berg komen. Hij ontsnapt van zijn klas en klimt de berg op. Voordat het gelukzalige gevoel dat het licht hem geeft hem doet ontsnappen aan zijn oude leven in Bijna-Tokio, schiet het licht omhoog en kleurt de hemel ineens felrood. Voor hem staat Amami, naakt en dreigend als een beest.
Max wil gewoon de rest van zijn leven dit soort dingen schrijven. Hij maakt ook films, dus zijn schrijfstijl is beeldend. Zie het als een film, maar dan als boek. Hij was vroeger heel humanitair en spiritueel, en dat is ook de intentie waarmee hij Bijna-Tokio heeft geschreven. Om mensen 'het licht' te laten zien. Nu vind hij dat vooral heel zweverig en is hij als maker veel egoïstischer geworden. Hij wil gewoon absurde dingen schrijven, waar hij helemaal op los kan gaan en waar hier en daar elementen in zitten waarvan mensen vanzelf gaan denken: 'Oh wauw, daar bedoelt hij vast dit/dat/zus/zo' mee. En dan zit hij in zijn vuistje te lachen en kan hij zeggen: 'Iedereen ziet er wat anders in.' Maar uiteindelijk zit er WEL DEGELIJK een hele symbolische boodschap achter, eentje waarvan hijzelf niet eens zo bewust was tijdens het schrijven. Dat vindt Max zo mooi aan fictie schrijven: het gaat zijn eigen leven leiden. Laat het woord 'absurd' je trouwens niet van de kaart brengen. Hij schrijf graag absurde dingen, maar er moet wel een overlevingsstrijd aan te pas komen. Absurd en intens dus.
Max wil gewoon de rest van zijn leven dit soort dingen schrijven. Hij maakt ook films, dus zijn schrijfstijl is beeldend. Zie het als een film, maar dan als boek. Hij was vroeger heel humanitair en spiritueel, en dat is ook de intentie waarmee hij Bijna-Tokio heeft geschreven. Om mensen 'het licht' te laten zien. Nu vind hij dat vooral heel zweverig en is hij als maker veel egoïstischer geworden. Hij wil gewoon absurde dingen schrijven, waar hij helemaal op los kan gaan en waar hier en daar elementen in zitten waarvan mensen vanzelf gaan denken: 'Oh wauw, daar bedoelt hij vast dit/dat/zus/zo' mee. En dan zit hij in zijn vuistje te lachen en kan hij zeggen: 'Iedereen ziet er wat anders in.' Maar uiteindelijk zit er WEL DEGELIJK een hele symbolische boodschap achter, eentje waarvan hijzelf niet eens zo bewust was tijdens het schrijven. Dat vindt Max zo mooi aan fictie schrijven: het gaat zijn eigen leven leiden. Laat het woord 'absurd' je trouwens niet van de kaart brengen. Hij schrijf graag absurde dingen, maar er moet wel een overlevingsstrijd aan te pas komen. Absurd en intens dus.