Hardback / gebonden
|
Nederlands
€ 20,00
- Vanaf €15,- geen verzendkosten.
- 30 dagen ruiltermijn voor fysieke producten
Omschrijving
In 2020 werd de wereld getroffen door een pandemie. Alleen al in ons land werd bij het verschijnen van dit boek het aantal dodelijke slachtoffers boven de tienduizend geschat. De impact van het coronavirus is enorm door de onbekendheid met het virus, de overbelasting van de zorg en de maatschappelijke en economische gevolgen van de intelligente lockdown. Het is onder deze omstandigheden dat fotograaf Arie Kievit zijn werk doet. Als ooggetuige documenteert hij de crisis op dagelijkse basis. Hoe dicht hij erop zit blijkt uit zijn eigen verhaal: “Op een van die kamers lag een man waarvan ik dacht: dit gaat niet lang meer duren. Hij was erg oud, hij lag aan een zuurstofslangetje. Drie verpleegkundigen waren bezig hem beter in bed te leggen. Heel leuke, drukke meiden helemaal in pak die met zo’n oude man praten en hem verzorgen. Ik vond dat een indrukwekkend beeld. Zij zorgen ervoor dat die man niet helemaal eenzaam naar het einde gaat.” Dit document toont de crisis door de ogen van de foto graaf. Geplaatst in chronologische volgorde vertellen zijn foto’s het hele verhaal: van het ogenschijnlijk onschuldige begin met carnaval in Brabant tot de harde werkelijkheid van de tweede golf op de IC. Aangevuld met getuigenissen van betrokkenen geven de foto’s een menselijke gezicht aan de crisis. Het boek is ook een ode aan de mensen die het meest direct met het virus in aanraking kwamen: slachtoffers en hun geliefden, maar vooral ook de hulpverleners. Een deel van de opbrengst wordt daarom door de makers gedoneerd aan het Rode Kruis. Over de fotograaf: Arie Kievit (1965) is fotojournalist. Zijn werk verschijnt bijna dagelijks in Nederlandse media, is veelvuldig onderscheiden en wordt regelmatig geëxposeerd. Hij is meervoudig winnaar bij De Zilveren Camera. Arie is een van de weinige fotojournalisten in ons land die achter de schermen bij de coronabestrijding kon komen. Dat kreeg hij voor elkaar omdat hij veel fotografeert voor het Rode Kruis, waarvoor hij regelmatig naar rampgebieden gaat. Maar waar de ramp normaal ver weg is, was die nu in eigen land. Hij werd vaak geconfronteerd met hulpeloze slachtoffers. Mensen die niet zelf in staat waren om te beslissen, heeft hij voor de buitenwereld onherkenbaar op de foto gezet.