De laatste hand

Eenmaal op gevorderde leeftijd overdenkt een man zijn leven aan de hand van zijn adresboekje. Dat adresboekje gekocht in zijn geboortedorp -wat aan de grote kant, maar een kleinere was niet te krijgen- puilde inmiddels, mede door de toegevoegde visitekaartjes, uit en wordt bijeengehouden door een elastiek. Met tussenpozen overweegt hij adressen te schrappen en terwijl hij het doorbladert komt hij namen tegen die hij niet eens meer herkent, maar sommige namen roepen hele verhalen op. Door te vertellen over deze mensen komen wij ook veel over hem te weten. In zijn jeugd kon hij geen studie of baantje volhouden, maar nu kijkt hij terug als een succesvolle zakenman.

Prachtige portretten maakt hij van de plaatselijke kleermaker en zijn personeel, waar hij als leerling is aangenomen en als beginneling slechts mag tornen. En van de schoenmaker met wie hij herhaaldelijk gaat pokeren in zijn vrije tijd. En over zijn moeder die kamers verhuurt, o.a. aan een bouwopzichter die niet zomaar een bouwopzichter blijkt te zijn... Namen ook van vrouwen die zijn wegen gekruist hebben, maar van één vrouw komt het adres niet voor, dat kent hij uit z'n hoofd, de vrouw die hem zijn hele leven brieven blijft schrijven, zijn grote liefde uit zijn jeugd, maar hij schrijft nooit terug. Zo hier en daar krijg je ook de gevolgen van de politieke situatie mee, heel subtiel, maar toch.

Het is een boek vol herinneringen, een melancholisch boek, waar dromen een grote rol in spelen. Er komen prachtige zinnen en gedachtengangen in voor die je telkens weer wilt herlezen. Kortom, een absolute aanrader en nu maar wachten op een volgende vertaling van deze schrijver.