Psychologen en orthopedagogen moeten vaak een diagnose vaststellen. Maar waaraan moet een professionele aanpak van diagnose en classificatie precies voldoen? Heeft een diagnose en classificatie alleen positieve effecten op de cliënt? Hoe zit het met stigma? Kan het ook anders? Op deze vragen worden in dit boek antwoorden gegeven. Dit boek beschrijft een Aanpak van de Beschrijvende Diagnose (ABD) voor psychologen. Deze ABD is afgeleid van de richtlijn psychiatrische diagnostiek voor psychiaters, sluit aan bij wat in de DSM-5-TR onder de aanpak voor de beschrijvende diagnose wordt verstaan en bij wat in de GGZ Standaarden binnen de generieke module diagnostiek onder diagnose wordt verstaan. Over de DSM-5-TR wordt veel informatie toegelicht die niet in het beknopt overzicht van de criteria te vinden is, maar wel in het handboek DSM-5-TR. Om stigma te verminderen wordt de probleembeschrijving geïntroduceerd: dit is de diagnose in de taal van de cliënt. In het praktijkboek worden veel casus-illustraties gegeven, zodat de psycholoog er direct mee aan de slag kan. De beschrijvende diagnose en DSM-classificatie is o.a. bedoeld voor de (aanstaande) (gz)-psycholoog, psychotherapeut, klinisch (neuro)psycholoog en orthopedagoog(-generalist) werkzaam in de ggz, psychologenpraktijk, jeugdzorg, medische zorg, vb-zorg, verslavingszorg en forensische zorg. Ton van Heugten heeft ruim 40 jaar in de klinische praktijk gewerkt en is inmiddels niet praktiserend klinisch psycholoog-psychotherapeut. Hij werkte met uiteenlopende cliënten in de kliniek en ambulant en gaf veel (na)scholing aan (aanstaande) professionals. ---------------- "Ik durf te stellen dat we Ton dankbaar mogen zijn voor dit boek. Want hoelang zitten we al niet te wachten op een visie die de conceptuele, culturele en sociaaleconomische afstand tussen ggz-hulpvrager en ggz-hulpverlener kan overbruggen? Dit boek doet precies dat. En faciliteert zo een mogelijkheid om werkelijk ‘samen te gaan begrijpen’ en ‘samen te gaan proberen’ in een model van co-creatie van ggz” ….“De excellente bijdrage van dit boek is dat het een dimensie van diagnostiek toevoegt die aansluit bij deze manier van improviseren naar emergentie in het complexe systeem. Want naast een meer klassieke – en overigens bijzonder goed geformuleerde en immens verrijkte – benadering van beschrijvende diagnose en classificatie, biedt de schrijver ook een manier om de link te leggen naar de hulpvrager op het niveau van diens ervaring in het complexe systeem: de probleembeschrijving. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om hulpverleners in de ggz een instrument te bieden waarmee ze een dergelijke overbrugging kunnen maken.” .... “Simpel en doeltreffend – naast revolutionair en een manier om de disciplines van psychologie en psychiatrie te helpen om meer toekomstbestendig te worden dan nu het geval is." Jim van Os, Hoogleraar Psychiatrie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht

Ton van Heugten heeft ruim 40 jaar in de klinische praktijk gewerkt en is inmiddels niet-praktiserend klinisch psycholoog-psychotherapeut. Vroeg in zijn loopbaan werkte hij ruim 10 jaar op een opname-afdeling van een grote ggz-instelling en leerde daar de acute psychiatrie goed kennen. Als behandelaar tussen psychiaters, als medebehandelaar in het team, werd hij beroepsmatig gesocialiseerd als een ‘soort psychiater’, terwijl hij tegelijkertijd de psychotherapie-opleiding deed. Hij leerde te kijken zoals een psychiater en tegelijk zoals een psycholoog. Zelf beschouwt hij zich als een soort ‘tweetalige’: hij is psycholoog maar even vertrouwd met veel aspecten van de functie en rol van de psychiater. Vanuit deze achtergrond begon hij halverwege de tachtiger jaren al scholing te geven aan psychologen over psychopathologie. Dit tegelijk met scholing en supervisie aan psychologen over cognitieve gedragstherapie. Naast het behandelaarswerk heeft hij vanaf begin jaren negentig zich beziggehouden met zorgvernieuwing. De eerste jaren betrof dit invoering in de instelling van casemanagement op een manier die toen al dicht aan het latere FACT en psychiatrische rehabilitatie grensde. Na 2000 ging dit geleidelijk over in implementatie in de instelling van herstelondersteunende zorg als doorontwikkeling van psychiatrische rehabilitatie. Ook als extern adviseur was hij actief bij implementatie van herstelondersteunende zorg. De samenwerking hierbij met ervaringsdeskundigen was voor hem een bijzondere inspirerende ervaring. De problematieken van cliënten waar hij mee werkte waren uiteindelijk erg divers. Van de mensen met psychosen, (bipolaire) stemmingsstoornissen, ernstige ontwikkelingsstoornissen, neurocognitieve stoornissen en ernstige persoonlijkheidsstoornissen, tot de cliëntengroepen van ambulante psychologenpraktijken, tot onder meer huilbaby’s. De laatste (ruim) 10 jaar gaf hij, naast behandeling, veel groepsleertherapie en veel scholing aan psychologen over psychopathologie met betrekking tot de beschrijvende diagnose en DSM-classificatie.