Olivine- The Philosopher's Stone
The green and revolutionary source against climate change
Olaf Schuiling
All bindings and editions
-
€24.99
Paperback
2021
Olivine- The Philosopher's Stone
The green and revolutionary source against climate change
Olaf Schuiling
Paperback
|
English
€24.99
- From €15,- no shipping costs.
- 30 days to change your mind and return physical products
Description
The worldwide emission of CO2 is an extremely and fast growing problem. The fact that nature is regulating the neutralization of this climate threatening gas for over billions of years is unknown to most people. The fact that olivine, the most present rock on Earth, is playing a crucial role in this proces is unknown as well. Emeritus professor in geology, Olaf Schuiling, is investigating the meaning of this philosopher’s stone, which is responsable for the preservation of life on Earth. Olivine binds CO2. Unfortunately the emission of this poisonous gas is growing so fast that nature needs some help. We can do that by increasing the availability of this revolutionary source. And, yes, we can, because the mining of this survival rock is simply and cheap. Professor Schuiling experimented a lot on a small scale and he discovered many practical applications in our environment and daily life. The green revolution is close at hand and everybody can contribute one’s mite at low costs. Apart from that: we need to convince the government to stop the CCS (Carbone Capture System) asap.
Prof. dr. Schuiling werd in 1932 geboren als een zoon van Dirk Schuiling (1882-1966) en van Tonia Hendrika Verkuijl (1898-1984). Na de middelbare school studeerde hij petrologie aan de universiteit. In 1961 promoveerde hij tot doctor. Hij begon zijn carrière als geoloog. Nadien was Schuiling werkzaam als onderzoeker aan de Universiteit van Utrecht. Vervolgens was hij een jaar werkzaam als NAVO research fellow aan de Universiteit van Princeton. In 1972 werd Schuiling benoemd tot hoogleraar geochemie en experimentele petrologie aan de Universiteit van Utrecht, een positie die hij tot 1997 vervulde. Daarna was hij tot 2003 parttime hoogleraar aan de Technische Universiteit Delft. Eveneens doceerde hij bij UNESCO. Prof. dr. Schuiling is geestelijk vader van het idee om met het mineraal Olivijn een groot deel van het broeikas CO2 uit de atmosfeer op te laten nemen. Dit in navolging van Seifritz, die de eerste publicatie over active CO2 vastlegging met mineralen verricht had[1] . Olivijn (magnesiumijzersilicaat) is een veel voorkomend mineraal welke gemalen en verspreid over het land reageert met water en CO2. Daardoor ontstaat bicarbonaat dat in water oplost en met het water naar zee afvloeit. In zee slaat het dan neer als kalksteen. Ook vergroot het opgeloste magnesiumijzersilicaat de CO2 opname extra door een toename van de groei van kiezelwieren, welke neerslaan als koraal[2].
Prof. dr. Schuiling werd in 1932 geboren als een zoon van Dirk Schuiling (1882-1966) en van Tonia Hendrika Verkuijl (1898-1984). Na de middelbare school studeerde hij petrologie aan de universiteit. In 1961 promoveerde hij tot doctor. Hij begon zijn carrière als geoloog. Nadien was Schuiling werkzaam als onderzoeker aan de Universiteit van Utrecht. Vervolgens was hij een jaar werkzaam als NAVO research fellow aan de Universiteit van Princeton. In 1972 werd Schuiling benoemd tot hoogleraar geochemie en experimentele petrologie aan de Universiteit van Utrecht, een positie die hij tot 1997 vervulde. Daarna was hij tot 2003 parttime hoogleraar aan de Technische Universiteit Delft. Eveneens doceerde hij bij UNESCO. Prof. dr. Schuiling is geestelijk vader van het idee om met het mineraal Olivijn een groot deel van het broeikas CO2 uit de atmosfeer op te laten nemen. Dit in navolging van Seifritz, die de eerste publicatie over active CO2 vastlegging met mineralen verricht had[1] . Olivijn (magnesiumijzersilicaat) is een veel voorkomend mineraal welke gemalen en verspreid over het land reageert met water en CO2. Daardoor ontstaat bicarbonaat dat in water oplost en met het water naar zee afvloeit. In zee slaat het dan neer als kalksteen. Ook vergroot het opgeloste magnesiumijzersilicaat de CO2 opname extra door een toename van de groei van kiezelwieren, welke neerslaan als koraal[2].