Eenenvijftig jaar, negen maanden en vier dagen wacht Florentino Ariza op Fermina Daza, de vrouw van wie hij houdt. De liefde begint en eindigt met brieven, de eerste een verwoede poging een dertienjarig meisje het hof te maken en de laatste een smeekbode aan een bijna zeventig jarige vrouw. Cholera, duidt hierbij de tijd aan – de uitbraak van de ziekte in Colombia begin 20ste eeuw – maar dient ook als metafoor voor verliefdheid: een overrompelend gevoel dat op de meest onverwachtse momenten de kop opsteekt en, wanneer ‘onbehandeld’, een fysiek lijden met zich meebrengt.

Het is moeilijk om geen profetische kracht toe te schrijven aan Margaret Atwood. Eerst resoneren haar Verhaal van de dienstmaagd en De Testamenten met vrouwenrechtenbewegingen wereldwijd en nu beginnen ook elementen uit de door ziekte geteisterde samenleving uit de maddAddam trilogie in het heden te echoën. De schijfster de koningin van de dystopie noemen is echter te kort door de bocht. Naast dat haar drieluik raakvlakken vertoont met de corona pandemie is er ook veel humor en ironie te ontdekken die Atwoods postapocalyptische roman verheft boven die van vele anderen.