Thomas Mann

In 1901 verschijnt zijn eerste roman: De Buddenbrooks, een sterk autobiografische roman over het verval van een koopmansfamilie die meteen aanslaat. Manns naam is in Duitsland gevestigd. In 1924 verschijnt zijn tweede grote roman: De toverberg, die zo mogelijk nog meer bijval krijgt. Het is een breed opgezette, filosofisch getinte roman over de periode vanaf de economische en politieke opkomst en bloei van het Duitse keizerrijk tot het verval ervan, dat begint met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Internationaal breekt Mann door als hij in 1929 de Nobelprijs voor Literatuur ontvangt.

Als vanaf 1933 het nazibewind zijn greep op de Duitse politiek en cultuur verstevigt en zich al spoedig ontpopt als een dictatuur met een daaraan gekoppelde strenge censuur, wordt Mann de Duitse grond te heet onder de voeten. In februari 1933 vertrekt hij op tournee naar het buitenland en keert niet terug naar zijn vaderland. Hij gaat in ballingschap: eerst in Zwitserland, en vanaf 1938 in de Verenigde Staten. Daar wordt hij in korte tijd de gerenommeerdste vertegenwoordiger van het 'andere Duitsland' en de belangrijkste geestelijke tegenstander van Hitler en de zijnen. Pas in 1949, na publicatie van zijn Doktor Faustus in 1947, dé roman over de Duitse ziel met haar kunstzinnige en duivelse kant, zal hij Duitsland voor het eerst weerzien.

Tijdens deze roerige periode is het schrijven van zijn Jozef en zijn broers het enige rustpunt in zijn leven: Mann werkt van 1922 tot 1943 aan deze omvangrijke romantetralogie. De eerste twee delen, De verhalen van Jakob (1933) en De jonge Jozef (1934), verschijnen nog in Duitsland; het derde, Jozef in Egypte (1936), en het vierde, Jozef de voorziener (1943), komen achtereenvolgens in Wenen en in Stockholm van de pers. Het was het werken aan dit magnum opus dat Mann tijdens de Tweede Wereldoorlog moreel op de been hield.