Ik wil je laten weten dat we er nog zijn

Esther Safran Foer groeide op in een gezin met een verleden dat te verschrikkelijk was om over te spreken. Als kind van ouders die beiden de enige overlevenden uit hun gezin waren, was de Holocaust altijd aanwezig maar nooit bespreekbaar. Het resultaat was een jeugd die werd gekenmerkt door pijnlijke stiltes en constant verdriet. En terwijl Esther carrière maakte, trouwde en drie kinderen kreeg, bleef ze toch altijd zoekende naar sporen van de schimmen uit haar verleden.

Als haar moeder op een dag terloops meldt dat Esthers vader voor de oorlog al een vrouw en dochter had die tijdens de Holocaust zijn vermoord, besluit ze op zoek te gaan naar antwoorden. Gewapend met zwartwitfoto's en landkaarten reist Esther nu zelf naar Oekraïne, vastbesloten de sjtetl te vinden waar haar vader tijdens de oorlog ondergedoken zat.

Ik wil je laten weten dat we er nog zijn is het meeslepende en diep ontroerende verhaal van vier generaties die leven in de schaduw van de Holocaust. Vier generaties overlevenden, verhalenvertellers en bewaarders van herinneringen, vastbesloten het verleden levend te houden en het leven maximaal te leven.

De Joods-Amerikaanse Esther Safran Foer (1946) was tien jaar lang uitvoerend directeur van Sixth & I in Washington, een van de culturele centra van de stad. Ze legde deze functie neer om aan haar memoires te kunnen werken. Haar zonen zijn Franklin Foer, Jonathan Safran Foer en Joshua Foer. Jonathan schreef eerder de roman Alles is verlicht over het onbekende leven van zijn grootouders, waarop veel reacties met nieuwe informatie kwamen. Deze reacties hielpen Esther in haar zoektocht naar haar verleden.

Haar verhaalt ontroert, en haar beschrijvingen zijn levendig.

Krachtig, gedurfd.

Deels persoonlijke zoektocht, deels testament, en allemaal bedachtzaam, medelevend geschreven.