Proëmia

Het gaat allemaal (zo stelde ik het me tenminste vaak voor) alsof ik, sinds ik met schrijven ben begonnen, zonder enig succes de achting van een zeker iemand heb ‘nagejaagd’.

Waar die persoon gezocht moet worden, en of die mijn achtervolging waard is, doet er weinig toe.

Wat Le parti pris des choses betreft had die persoon vooral gevonden, leek me, dat de teksten van die bundel getuigden van een wat makkelijke onfeilbaarheid.

Ik liet hem toen deze Proêmes zien: ik schaam me er nogal voor, maar ze moesten op z’n minst, naar mijn gevoel, die indruk (van onfeilbaarheid) tenietdoen.

Hij verweet ze onmiddellijk die zelfverzekerde toon waaraan ze volgens hem leden.

Helaas! Dat begon er nogal beroerd uit te zien, en als een onoverkomelijk obstakel. Waarschijnlijk voelde hij dat, want algauw verdubbelde hij zijn strengheid en maakte me deelgenoot van zijn ontsteltenis ‘bij de gedachte aan al degenen in wier ogen dat boekje me belachelijk of gehaat kon maken’.

Toen nam ik een besluit. ‘Er blijft me niets anders over, dacht ik (terug kon ik niet meer), dan dit geklets tot mijn schande te publiceren, om juist door deze stap de achting te verdienen waar ik niet buiten kan.’

We zullen zien… Maar aangezien ik me weinig illusies maak, ben ik al van meet af aan opnieuw begonnen.