Rauw lijden wordt eerlijk en knus onthaald door een samenwerking van poëzie met beeld. Als letterlijke snippers zijn realiteit kleuren, kan Neejten verwoorden hoe leeg en donker de bodem aanvoelt. Daarnaast vertelt deze bundel over hoe een andere zorg de val kan breken. Men moet nog niet vliegen om voorbij dat diepe te dwarrelen.
Neejten (2004) heeft een doodnormale lievelingskleur: blauw, meer bepaald, grijsblauw met een accent van turquoise. Verder is hij een eerder aparte jongen met vele kwetsuren. Het traject dat hij met een reeds volle rugzak aflegt in het zorgsysteem, versnelt zijn neerwaardse vlucht. Toch landt Neejten tegenwoordig in bodemloze zachtheid. Dankzij echte verbinding leunt hij tegen de wind en vindt daarbij beetjes kracht in creëren. Artistieke projecten zijn niet te verwijderen van zijn bestaansplicht.