Resultaten voor auteurs:'annelies vredeveldt'

Tussen Wet en Wetenschap

Het strafrecht gaat over mensen en misdrijven; van de getuige die een misdrijf ziet, tot de rechter die uiteindelijk moet beslissen over schuld en straf, en alles daartussenin. De rechtspsychologie gaat over het gedrag van al die mensen; gedrag dat onder invloed staat van de rechtsregels en bepalend is voor de uitkomsten van strafrechtelijke procedures. De rechtspsychologie is een wetenschap die inzicht geeft in alle stadia van het strafproces. De professionals die het recht toepassen, maar ook de rechtspsychologen die zaken onderzoeken en daarover adviseren, bevinden zich vaak tussen wet en wetenschap. Tussen Wet en Wetenschap is het Nederlandstalige handboek van de rechtspsychologie. Het is de opvolger van het succesvolle Routes van het Recht. De hoofdstukken zetten op een begrijpelijke manier uiteen wat de wetenschap ons leert over politieonderzoeken, verhoren, herkenningen, leugendetectie, rechterlijke beslissingen en nog veel meer. Het boek is uitstekend geschikt als naslagwerk en cursusmateriaal voor studenten en voor professionals in het recht.

1. Martine Beermann
2. Annelies Vredeveldt
3. Peter J. van Koppen

De PlayStation-moorden

Drie mannen gingen een overval plegen op een iemand die illegaal PlayStations ombouwde. Het eindigde in een vreselijk drama. Drie mensen werden om het leven gebracht. Evert deed mee aan de overval. Dat staat niet ter discussie. Hij zegt dat hij niet wist dat de overval zo gewelddadig zou worden. En dat is van belang voor de vraag of hij medeplichtig is of niet. In dit boek wordt het bewijs precies geanalyseerd op grond waarvan kan worden beslist of Evert medeplichtig is. Of niet.

1. Meike M. de Boer
2. Shosha N.P. Wiznitzer
3. Marieke J.C. Evertzen

De gescheurde nagel

De brandweer vond op een zondagochtend in 2002 bij het blussen van een brand de lichamen van de Oost-Europese Ona en haar tweejarige dochtertje Adina. Bij de sectie bleek dat Ona en Adina niet door de brand om het leven waren gekomen, maar dat ze daarvoor al waren gedood. Tien dagen later meldde Ona's buurman Hans zich bij de politie. Hij vertelde dat hij een paar uur voor de brand in Ona's huis was geweest om daar spullen te stelen. Hij had haar toen niet gezien. Hans maakte zich verdacht en werd veroordeeld voor het plegen van doodslag op Ona en Adina. Het belangrijkste bewijs was dat zijn DNA onder Ona's nagels was gevonden. Hans ontkende en zei dat zijn DNA al veel eerder onder Ona's nagels terecht was gekomen. In het Project Gerede Twijfel werd de veroordeling van Hans onderzocht. Wat blijft er over van het bewijs na een precieze analyse en een experiment met DNA?

1. Annelies Vredeveldt
2. Alieke Hildebrandt
3. Jasper J. van der Kemp

De thuishulp in het Laakkwartier

Op een vrijdagmiddag in 2009 vond de politie het lichaam van de 78-jarige Mathilda Snoek. Zij was door 51 messteken om het leven gebracht. Haar voormalige thuishulp, Michelle Bovenkerk, werd veroordeeld voor de moord. Biologische sporen van Michelle werden op allerlei plekken in Mathilda's huis aangetroffen, soms vermengd met bloed. Volgens Michelle had zij die sporen achtergelaten toen zij de dag voor de moord bij Mathilda op bezoek was geweest of toen zij een tijdje daarvoor nog bij Mathilda had schoongemaakt. Dat zei allemaal niet zoveel. Maar er was meer. Michelle had op die vrijdagochtend om onduidelijke redenen de boodschappenbezorgdienst van Mathilda afgebeld. En ze deed verdachte uitspraken tegen familieleden. Tijdens het hoger beroep legde Michelle uit dat zij had geprobeerd de schuld naar zich toe te trekken omdat zij werd bedreigd door Mathilda's onderbuurman. Hij zou volgens haar de moord hebben gepleegd. In het Project Gerede Twijfel werd de veroordeling van Michelle onderzocht. Wij vergeleken een moordscenario, een diefstalscenario en een schoonmaakscenario. Bij welk scenario past het bewijs het beste?

1. Gabi de Bruïne
2. Anita de Boer
3. Talitha Dehaene

Een Rwandees kaartenhuis

In het voorjaar van 1994 was de wereld getuige van de genocide in Rwanda. Op 11 november 1998 vroeg de destijds 30-jarige Rwandees Joseph Mpambara asiel aan in Nederland. Hij was op de vlucht voor het aanhoudende geweld in de nasleep van de oorlog en de genocide in zijn thuisland. Volgens de Nederlandse immigratiedienst waren er 'aanwijzingen' dat Joseph bij de genocide betrokken was geweest. Na een lang en duur onderzoek werd Joseph in Nederland veroordeeld voor oorlogsmisdrijven. In 2011 kreeg Joseph van het gerechtshof Den Haag een levenslange gevangenisstraf opgelegd, hetgeen in Nederland daadwerkelijk levenslang betekent. De veroordeling was bijna volledig gebaseerd op getuigenverklaringen. Door de hoeveelheid verklaringen lijkt er op het eerste gezicht sterk bewijs te zijn tegen Joseph. Hij heeft zijn betrokkenheid bij de genocide echter altijd ontkend. In het Project Gerede Twijfel werden de getuigen zelf en hun verklaringen grondig geanalyseerd. De uitkomst blijkt anders dan men zou verwachten. Het gehele verhaal is een wankel kaartenhuis.