Boek van de Week: Campert kiest
Voor Remco Campert is poëzie als zuurstof. Hij kan niet leven zonder zelf te dichten, maar ook niet zonder het werk van anderen. Al twee jaar lang zijn gedichten de bron van kleine beschouwingen over het leven en de literatuur in zijn wekelijkse column in de Volkskrant. Ongemerkt is op deze manier de meest fijnzinnige bloemlezing ontstaan. Campert spreekt zijn bewondering en liefde uit voor zijn collega-dichters, en evenzeer inspireert hij, speels, melancholiek, vol humor en wijsheid, tot het lezen van poëzie.
Voor zijn column van ongeveer een jaar geleden koos Campert een gedicht van Gerrit Kouwenaar:
Op een zomerse dag tijdens Poetry International zaten Gerrit en ik buiten op een bankje, niet ver van de Rotterdamse haven. Waar we waren stonden veel bomen. Er lag een vracht van blaren op de grond. Ik sprak de woorden: 'Kijk, het heeft gewaaid.' Gerrit schreef daarna het gedicht dat dezelfde woorden als titel had.
Kijk, het heeft gewaaid
op het kleine bladstille plein
lagen groene bladeren die er niet hoorden
het was een zomer zoals het behoorde
totaal als de oorlog die elders woedde
terwijl de stad als een bom lag te dromen
moest er een droom zijn geweest die niet droomde
iets om even te schrikken, in woorden, terwijl
de rivier de vrienden voorbijstroomde
zij spraken over taalgebruik tandbederf aan
staande doden, schatten de roerloze tegenoever
prezen de dag tot diep in het donker, het was
zoals het altijd geweest was –