In memoriam - Jeroen Brouwers

Jeroen Brouwers bracht zijn kindertijd door in Indië. Na de Japanse invasie belandde hij in het Japanse interneringskamp Tjideng. In 1948 kwam Brouwers naar Nederland, waar hij tot zijn zeventiende in katholieke kostscholen verbleef. Na zijn dienstplicht werkte hij enkele jaren in de journalistiek.

In 1964 debuteerde hij met de verhalenbundel Het mes op de keel. Voor zijn daaropvolgende roman, Joris Ockeloen en het wachten (1967), ontving hij de Vijverbergprijs. Bij het grote publiek wordt hij bekend met Bezonken rood (1981), waarin hij de toestanden in het jappenkamp beschrijft (inmiddels meer dan 50 drukken). Deze roman vormt het tweede deel van de Indiëtrilogie, met als eerste deel Het verzonkene (1979, Multatuliprijs 1980) en De zondvloed (1988, F. Bordewijk-prijs 1989) als laatste deel.

In 1993 werd hem de Constantijn Huygens-prijs toegekend. De essaybundel Vlaamse leeuwen (1994) werd bekroond met de Gouden Uil voor non-fictie.

In 2000 verscheen Geheime kamers, waarvoor Brouwers de Multatuliprijs, de AKO Literatuurprijs en de Gouden Uil ontving. In 2007 kwam de roman Datumloze dagen uit. In ditzelfde jaar wordt Brouwers onderscheiden met de Prijs der Nederlandse Letteren voor zijn gehele oeuvre. In 2011 verscheen zijn bejubelde roman Bittere bloemen. Aan Het hout (2014), de eerste Nederlandse roman over jeugdmisbruik in de katholieke kerk, werd de ECI Literatuurprijs toegekend.

In 2017 verscheen De laatste deur, een literaire geschiedenis van zelfmoord, in een nieuwe, ingrijpend herziene en geactualiseerde editie.

In 2018 werd aan Brouwers door de Radboud Universiteit Nijmegen een eredoctoraat toegekend.

Zijn laatste boek, Cliënt E. Busken, werd bekroond met de Libris Literatuur Prijs 2021. Binnenkort verschijnt Brouwers’ autobiografische bundel Alles echt gebeurd.

Jeroen was niet alleen een heel groot schrijver, een van de belangrijkste schrijvers van ons taalgebied, maar ook een zeer aimabel mens. We zullen hem erg missen.