Marcel Möring in gesprek

Zo worden wij niet
Caroline Van Keeken

Wat als de buurman je niet ziet staan? Of je moeder? Als je geen leuke kinderen hebt? En een hekel aan je echtgenote? Van Keekens hoofdpersonen voelen zich gevangen. In hun nieuwbouwwoning, in hun huwelijk, in de rol die ze geacht worden te spelen. Ze willen ontsnappen, maar weten niet hoe. En dus fantaseren ze. Of ze doen een experiment. Met een cliniclown, een hamster, de bedrijfsarts, of Mariah Carey.

Dit zijn spannende en vileine verhalen over buitenstaanders. Ongemakkelijk en vaak pijnlijk herkenbaar. En vooral buitengewoon geestig.

Bob en Linda zijn ook met pensioen. Herman klinkt verrukt. Bijzonder, hè? zegt hij, alsof hij me zojuist heeft verteld dat Bob in verwachting is van hun tweede kind. Ik knik glazig naar de zestigers tegenover ons. Ze knikken al even enthousiast terug. Ik heb geen idee waar Herman deze bejaarden vandaan heeft gehaald.

 ©Julie Hrudova

Caroline van Keeken (1988) studeerde Europese studies en journalistiek. Ze schrijft onder meer voor Het Parool, NRC Handelsblad en Trouw. In 2015 won ze de npo verhalenwedstrijd met het verhaal ‘Ljoeda’, dat is opgenomen in Zo worden wij niet. 

Meervoudig afwezig
Ester Naomi Perquin

‘Wel een stem, de flarden van een grote stem – maar wat gezegd wordt niet te horen. Dit betekent dat we hooguit, met onze scherpste blik en sterkste lens, terug zijn bij het noodgedwongen wezen van de mens: ons vermoeden.’

In haar vierde bundel wordt Ester Naomi Perquin persoonlijker en scherper terwijl ze onderzoekt wat het betekent om ergens te vertrekken. Waar ze in eerder werk graag in andermans hoofd verdween (een stem gaf aan vreemden, verschoppelingen en fabels) vraagt ze zich nu af waarom ze die beweging eigenlijk zo graag wilde maken. Wat blijft er van ons achter wanneer een deur dichtslaat? In haar vierde bundel is Perquin aanweziger dan ooit.

 ©Posthuma de Boer

Ester Naomi Perquin (Utrecht, 1980) groeide op in Zierikzee en is sinds tien jaar woonachtig te Rotterdam. Ze werkte enkele jaren als bewaarder in de gevangenis om haar studie aan de Schrijversvakschool in Amsterdam te kunnen betalen. Ze debuteerde in het voorjaar van 2007 met de bundel Servetten halfstok. Voor deze bundel ontving ze de eerste debuutprijs Het Liegend Konijn. Haar tweede bundel, verschenen in 2009, is getiteld Namens de ander. Zij ontving daarvoor ondermeer de Anna Blamanprijs, de J.C. Bloemprijs, de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs (zie ook hier), en de Jo Petersprijs. Haar derde bundel Celinspecties verscheen in april 2012. Voor deze bundel ontving Perquin de VSB poëzieprijs.  

Zachte riten
Marja Pruis

Guusje Bouhuys, poëziedocente, huisvriendin, zus, heeft haar leven op de rem gezet. Als haar beste vriend wordt beschuldigd van plagiaat en een dierbare collega doodziek blijkt, beseft ze dat ze haar zorgvuldig geconserveerde universum zal moeten verlaten. In een absorberende stijl, ironisch en bitterzoet, schrijft Marja Pruis over het verlangen trouw te blijven aan de mensen die met je meelopen, ook als ze er niet meer zijn. Kun je een ander redden, behoeden voor de val? Kun je jezelf bewaren als in een gedicht? Zachte riten gaat over de conflictsituaties van de menselijke ziel, de betekenis van poëzie en de plaats van liefde in ons leven.

©Keke Keukelaar

Marja Pruis schreef onder meer de veelgeprezen romans De vertrouweling en Atoomgeheimen en het biografische portret Als je weg bent. Over Patricia de Martelaere, dat vijf drukken behaalde. Zachte riten stond op de shortlist van de ECI Literatuurprijs.