Marcel Möring in gesprek met Coen Verbraak, Babs Gons en Ingmar Heytze

Israël
De zoektocht naar het beloofde land
Coen Verbraak

75 jaar geleden werd de staat Israël gesticht. Ter gelegenheid daarvan sprak Coen Verbraak met een breed palet aan mensen; van jong tot oud, bekend en onbekend. Maar allemaal hebben ze diezelfde liefde voor Israël. Waarom gingen ze er wonen? En waarom keerden sommigen toch weer terug? Sta je als Joodse Nederlander per definitie aan de kant van Israël, of is dat geen vanzelfsprekendheid? Verbraak tekent verhalen op over hoopvolle tijden en bange dagen. Hij spreekt getuigen van de Zesdaagse Oorlog, de aanslagen op de Olympische Spelen, het Eichmann-proces en de Intifada. Hij schrijft over Sabra en Shatila en de geheime dienst Mossad. Dit boek is niet alleen een portret van Israël door de ogen van Nederlandse Joden, maar ook een portret van de Joodse gemeenschap in Nederland.

Coen Verbraak wordt beschouwd als een van de meest spraakmakende interviewers van Nederland. Hij schreef meerdere boeken; bij Alfabet verscheen in 2021 ‘De Molukkers’. Zijn tv-serie ‘Kijken in de Ziel’ werd bekroond met de Zilveren Nipkowschijf. Eerder maakte hij onder andere de series ‘Wij willen leven!’, ‘Onze jongens op Java’ en een tweeluik over Srebrenica, waarvoor hij de Sonja Barend Award ontving.

Doe het toch maar
Babs Gons

Gedichten die recht je hart en hoofd in gaan om daar rond te zingen. Doe het toch maar als levenshouding, universeel door het persoonlijke, hoogst actueel en tijdloos.

Babs Gons weet de vinger op pijnlijke plekken te leggen door de wereld te bevragen en de plooien van het leven te laten zien. Gedichten die recht het hart en het hoofd in gaan om daar rond te zingen. Of het nu gaat over vrouw-zijn, het slavernijverleden, afkomst, de liefde in al haar verscheidenheid, of de kwetsbare positie van de kunsten. Al deze uiteenlopende thema’s zijn onder één lemma te brengen: Het Leven zelf, in al zijn kleuren en facetten. Nooit omfloerst, niet bang de dingen bij de naam te noemen. ‘Doe het toch maar’ als levenshouding, universeel door het persoonlijke, hoogst actueel en tegelijk tijdloos, en wars van hokje denken.

Alles wat je liefhebt wordt mooi
Babs Gons

Teksten die leven en bewegen: gedichten monden uit in columns, een verhaal leest als een vers. Met verbindende taal beschouwt Babs Gons de wereld en geeft stem aan wat vaak onzichtbaar blijft.

Telkens weer blijkt Babs Gons je met haar warme observaties te raken, of ze nu spreekt over de coronacrisis, over de stad, het (stief)ouderschap, over de schoonheid van het woord ‘veerkracht’, over zomerlichamen (of juist niet), over gastvrijheid, harten die breken en/of helen, over bijzondere ontmoetingen, zomaar op straat – het is haar zachte, verbindende blik die zoveel lezers aanspreekt. En dat, wat er ook in de wereld speelt, leest als een geruststelling. De teksten van Babs Gons in ‘Alles wat je liefhebt wordt mooi’ leven en bewegen: gedichten monden uit in columns, een verhaal leest als een vers, continu vloeien vorm en inhoud in elkaar over.

Babs Gons (1971) is dé koningin van spoken word. Ze is schrijver, performer, ‘Het Parool’-columnist, theatermaker, host en docent. Een selectie van haar eigen teksten verscheen eerder onder de titel Hoe kan het toch? In 2018 ontving ze de Black Achievement Award in de categorie Kunst en Cultuur voor haar jarenlange werk binnen de culturele sector. Haar boek HARDOP kwam uit in 2019, waarin zij achttien toonaangevende performers uit de spoken word-scene voor het voetlicht brengt. In april 2021 is haar dichtbundel Doe het toch maar verschenen die vervolgens werd genomineerd voor de Herman de Coninckprijs. In 2022 verscheen Alles wat je liefhebt wordt mooi. Babs Gons is vanaf september 2023 twee jaar lang Dichter des Vaderlands. Zij volgt in die functie Lieke Marsman op, wier termijn eind januari eindigde. 

Met wat geluk
Ingmar Heytze

Met wat geluk is de twaalfde dichtbundel van Ingmar Heytze. De dichter gaat door met dat waar hij het beste in is: zijn eigen leven en fascinaties verdichten in poëzie waarin iedereen zichzelf terug kan vinden.
Wat is er gebeurd? Ingmar Heytze is de vijftig voorbij en tegen zijn zin voorzien van een leesbril. Oude huizen zijn verlaten en nieuwe weer betrokken. De dochters uit De man die ophield te bestaan (2015) en Ik wilde je iets moois vertellen (2018) zijn uit de luiers. In de generatie opa's en oma's is het grote sterven begonnen, de wereld zucht onder oorlog, klimaatcrisis en de naweeën van een pandemie. Hoe houd je een acceptabel humeur onder zulke omstandigheden? Hoe ga je goed om met een leven waarin gewone dagen - er gaat immers niets boven een gewone dag - steeds schaarser lijken? Hoe maak je iets van je leven als het maar blijft veranderen, wat je ook doet of laat? Misschien luidt het antwoord wel: met wat geluk.

De honderd van Heytze

Op een podium geeft Ingmar Heytze zijn poëzie altijd extra glans. Hij draagt zijn gedichten niet alleen geweldig voor, maar vertelt er ook ter inleiding of uitleiding van alles bij. Heytze houdt zich daarbij ver van interpretatie van zijn eigen werk, dat is aan de lezer of luisteraar zelf, wat niet wegneemt dat hij in deze toelichtingen veel van zijn poëzieopvattingen en werkwijze prijsgeeft.
In De honderd van Heytze brengt Heytze de favoriete gedichten bijeen uit zijn eigen, rijke oeuvre, voorzien van kleine, persoonlijke essays waarin hij toont niet alleen dichter te zijn, maar ook columnist, denker, lezer en grapjas.
Heytze nodigt je uit in zijn universum als schrijver: van herinneringen aan een kortstondige loopbaan als management trainee tot anekdotes over memorabele optredens, het schrijven van zijn bekendste gedichten of bijzondere ontmoetingen met andere dichters en zijn lezers.

Maar weinig Nederlandse poëzieliefhebbers zullen nog nooit iets van Ingmar Heytze (1970) hebben gelezen. Van zijn bundels zijn tienduizenden exemplaren verkocht, zijn gedichten sieren vele gevels in Nederland en zijn gelegenheidsgedichten staan menigeen in het geheugen gegrift. Bijna al zijn gedichten zijn verzameld in Voor de liefste onbekende (2016).  

‘Ingmar Heytze is in zijn eentje The Beatles van de Nederlandse poëzie’ schreef Joost Zwagerman ooit. Heytze zelf omschrijft zijn dichterschap als ‘poëzie voor mensen die niet van gedichten houden’. En toch, van zijn bundels zijn tienduizenden exemplaren verkocht, zijn gedichten sieren vele gevels in Nederland en zijn gelegenheidsgedichten – bijvoorbeeld als eerste Stadsdichter van Utrecht - staan menigeen in het geheugen gegrift. Met dit indrukwekkende oeuvre is Ingmar Heytze dit jaar voor het eerst op Poetry International te zien. In zijn gedichten weet hij als geen ander diep menselijke voorvallen, emoties en ontmoetingen op een warme, herkenbare manier te vangen; na de laatste regel voel je je altijd net iets meer gezien en begrepen. Ook in zijn recent verschenen twaalfde (!) bundel ‘Met wat geluk’ verdicht Heytze zijn leven en fascinaties tot poëzie waarin iedereen zichzelf terug kan vinden. Heytze is naast dichter ook schrijver, bloemlezer, columnist, performer en presentator, met zijn band Asfaltfeeën treedt hij op van studentenhuis tot Lowlands en alles er tussenin.