Lieve Joris duikt in ‘Hildeke’ opnieuw in haar familiegeschiedenis, nadat zij in ‘Terug naar Neerpelt’ had geschreven over haar bewonderde en verguisde broer Fonny. Door de toenemende zorg voor haar ouders wordt ze teruggezogen naar het Vlaanderen van haar jonge jaren: de moeder die ze te weinig kende, de weerbarstige vader die vooral oog had voor zijn verloren zoon. En dan is er Hildeke, ‘dat andere uiterste op de schaal van het menselijk tekort’, die na de dood van haar ouders onder de hoede komt van haar broers en zussen. Hildeke heeft een ‘zingend hartje’, waardoor ze alom geliefd is, maar beschikt ook over een feilloze antenne voor goed en kwaad. Met liefde en humor portretteert Lieve Joris haar Vlaamse achterland. Terwijl het schuldgevoel over haar jarenlange afwezigheid knaagt, steken familiespanningen de kop op. Maar gaandeweg verzoent ze zich met de wereld die ze op haar negentiende ontvluchtte.

Waardering: vier en een halve ster, - Gert-Jan Schaap, EO-Visie

'In een knappe ‘familieroman’ schetst Lieve Joris hoe ze haar zus en vader in hun laatste jaren met zo veel mogelijk zorg heeft willen omringen. Scherpe observaties maken dit persoonlijke verhaal universeel. (…) Mooi hoe Joris zonder veel uit te leggen, in korte, subtiele zinnetjes, de concurrentiestrijd schetst die er onherroepelijk speelt tussen broers en zussen als iemand in het gezin veel zorg behoeft.' [waardering: vier sterren]

'Een ontroerende kroniek over Hildeke en haar eigen koers en plaats in de wereld'

'Ik was meteen overdonderd door de pakkende, mooie en eerlijke schrijfstijl van Lieve Joris. […] Ontroerend mooi.'

'Wat een prachtig ontroerend boek, met veel liefde, zachtheid en humor geschreven ik zou het iedereeen aanraden […]. Ik vond het jammer dat het boek niet dikker was.' - [waardering: vijf sterren]

'Met 'Hildeke' bewijst Lieve Joris overvloedig dat ze nog iets anders kan dan schrijven over Afrika, Oost-Europa, China en de Arabische wereld. Dit is een boek dat je eenmaal de laatste regel hebt gelezen je geruime tijd in zijn greep weet te houden.'

‘In het fijnzinnige memoir Hildeke wekt Lieve Joris haar gekoesterde zusje met het syndroom van Down tot leven. En meteen ook weer het nest waaruit Joris wegfladderde.’

'Joris doet dat in talloze scènes die ze haarscherp neerzet, wars van sentimentaliteit of tranerigheid maar openhartig en betrokken (…) De spaarzame gesprekken met haar dementerende vader zijn hartverscheurend. Tegelijk schrijft ze humorvol over hoe Hildeke de wereld bekijkt en elke emotie onvoorwaardelijk eerlijk beleeft. (…) Hildeke is vooral een boek dat de mens in al zijn glorie en kwetsbaarheid toont.' [waardering: vier sterren]

‘Het is een prachtboek, ik zou het zò weer in huis halen. Ik leen het niet uit, want dan krijg je het nooit meer terug.’ - Annemie Peeters, Voorproevers, Radio 1 (BE)

'Hildeke is een indrukwekkend boek. Een liefdevol boek ook.'

'In een sobere stijl, liefdevol en met veelzeggende details beschrijft Joris haar milieu van herkomst.'

'Joris' hoogst ontroerende kleinood is een hartverwarmende, tedere hulde aan het kwetsbare leven, perfect getoonzet tussen licht en donker.' [waardering: vier sterren]

'Een warm en humorvol familieportret waar de liefde van afspat.'

'Zo tilt ze het particulier verhaal van haar eigen familie op naar een universeel verhaal, […] Vingers kruisen voor een derde deel, dus maar.'

Lieve Joris (Neerpelt, België) is internationaal bekend als schrijfster van non-fictie boeken over de Arabische wereld, Afrika, Oost-Europa en China. België's vroegere kolonie Congo, waar haar grootoom missionaris was, is een terugkerend thema in haar oeuvre. In ‘Terug naar Congo’ (1987), ‘Dans van de luipaard’ (2001) en ‘Het uur van de rebellen’ (2006) pleegt zij “literaire vivisectie op de geschiedenis”, zoals Maarten Asscher het in Ons Erfdeel noemde. ‘De hoogvlaktes’ (2008), waarin zij een voettocht door de onherbergzame heuvels van Zuid-Kivu beschrijft, is haar voorlopige afscheid van Congo.

Naast Afrika heeft de Arabische wereld altijd een grote aantrekkingskracht op haar uitgeoefend, getuige haar debuut ‘De Golf’ (1986), het boekenweekessay ‘Een kamer in Cairo’( 1991) en ‘De poorten van Damascus’ (1993), over haar vriendschap met de Syrische Hala.

In de verhalenbundel ‘Mijn Afrikaanse telefooncel’ (2010) komen Afrika, het Midden-Oosten en Oost-Europa samen.

Voor ‘Op de vleugels van de draak’ dook zij onder in de wereld van Afrikanen en Chinezen die als kleine visjes achter de grote handelscontracten elkaars territorium binnenzwemmen.

In ‘Terug naar Neerpelt’ (2018) keert Joris terug naar het Vlaanderen van haar jeugd en naar haar veelbelovende oudste broer Fonny, die gaandeweg ontspoorde.

Dit najaar verschijnt ‘Hildeke’, waarin Joris de blik richt op haar jongere zus, die het downsyndroom had en na de dood van haar ouders onder de hoede kwam van haar broers en zussen. Opgroeien tussen die twee ‘uitersten van menselijk tekort’ in een woelig gezin van negen zijn erg bepalend geweest op haar weg de wereld in.

Joris’ werk werd in acht talen vertaald. Haar boek ‘De melancholieke revolutie’ (1990) werd bekroond met de Henriëtte Roland Holst-prijs, Mali Blues (1996) met de Cultuurprijs van de Vlaamse gemeenschap en de Franse Prix de l’Astrolabe, ‘De hoogvlaktes’ (2008) met de Franse Prix Nicolas Bouvier, ‘Op de vleugels van de draak’ met de Bob den Uyl Prijs. Frankrijk benoemde haar in 2010 tot Ridder in de Orde van Kunst en Letteren. In 2014 ontving zij de Spiegelprijs voor haar hele oeuvre. ‘Terug naar Neerpelt’ werd bekroond met de publieksprijs Confituur Boekhandels en genomineerd voor de BookSpot Literatuurprijs Non-fictie.